EWOLUCJA?

Trudno znaleźć inny tak powszechny i silnie zakorzeniony w świadomości przeciętnego obywatela pogląd, jakim jest właśnie teoria ewolucji. Wszak od szkoły podstawowej jesteśmy uświadamiani, iż ewolucja jest jedynym właściwym sposobem na opisywanie zjawisk i procesów zachodzących w przyrodzie. Również w naukach geograficznych [geologia], ewolucja jest powszechnie akceptowanym sposobem objaśniania powstanie i historię naszej planety. Alternatywą dla ewolucyjnego sposobu myślenia jest kreacjonizm i koncepcja inteligentnego projektu. Osobiście jest mi bliska kreacjonistyczna wizja świata. Jako nauczyciel przyrodnik przede wszystkim staram się dostrzec w otaczającym świecie piękno i majestat Boga, tak jak czytam na kartach Biblii: "... Od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła.." [Rzymian 1:20] 

Wszystkim, którzy chcą poddać refleksji ewolucyjny system myślenia, polecam książkę "Ikony ewolucji. Nauka czy mit?" Jonathana Wells'a. [Wydawnictwo W Wyłomie]. Książka rozprawia się z 10 klasycznymi "dowodami" ewolucji, takimi jak: prebiotyczna zupa, ćmy krępaka nabrzozka, struktury homologiczne, archeopteryks, rysunki zarodków Haeckla, eksperyment Millera-Ureya i inne.  
Polecam również dostępny w Internecie artykuł Macieja Giertycha "O ewolucji w szkołach europejskich". Link do artykułu TUTAJ. 

Miłego czytania!
 

ZIMOWA (ŚNIEŻNA) REFLEKSJA

Za oknem śnieg, prawdziwie zimowa sceneria. 

Od dawna świat nauki wprawia w zachwyt różnorodność płatków śniegu (każdy płatek jest inny i niepowtarzalny). Płatki śniegu rodzą się w chmurach. Do ich powstania, oprócz pary wodnej i niskiej temperatury potrzebne jest jeszcze tzw. jądro kondensacji – może to być np. drobinka kurzu lub pyłek kwiatowy i to na nim rozpoczyna się kondensacja cząsteczek wody i tworzenie kryształu. Kryształki lodu rosną, formując tzw. heksaedr - sześcian foremny. Ale im kryształek lodu jest większy, tym szybciej zaczynają rosnąć jego "rogi". Kanciaste czubki bardziej "wystają" i do nich przykleja się więcej cząsteczek wody z nasyconego parą wodną powietrza otaczającego kryształ. W czasie podróży płatka śniegu w kierunku powierzchni ziemi zmienia się zarówno wilgotność, jak i temperatura otoczenia. Na czubku każdego ramienia gwiazdki może rozwinąć się znowu sześcian, a z każdego z jego rogów może znowu "wyrosnąć" szpikulec. Taki proces może zajść nawet kilka razy od chwili powstania płatka śniegu do momentu, w którym dotknie on gruntu, dlatego płatki śniegu mogą mieć bardzo złożone i symetryczne kształty. Wszystkie spadające z nieba płatki śniegu mają jedną cechę wspólną - strukturę o tzw. sześciokrotnej osi symetrii. Nie sposób więc znaleźć śnieżynki, która będzie gwiazdką o innej liczbie ramion niż sześć.

Płatki śniegu w szczególny sposób odzwierciedlają Bożą różnorodność i kreatywność. To właśnie z "cudowności" stworzenia możemy czerpać wiedzę o wspaniałości Stworzyciela. Wiele lat temu Bóg zapytał Hioba: "Czy dotarłeś aż do skarbów śniegu?" [Hioba 38:22] Dziś dzięki przyrządom mikroskopowym możemy w pełni docenić niezwykłą symetrię śniegu, czyli ukryty w pozornie zwykłych płatkach "skarb".