Pewnego wieczoru prowadziła z przyjacielem filozoficzną dyskusję o istnieniu Boga. On twierdził, że moralność jest względna, odmienna dla każdej kultury i osoby. Podsumowując, powiedział” „Myślę, że zasady moralne są całkowicie subiektywne: zatem Bóg jest niepotrzebny”. Dilley usłyszała, jak mu odpowiada: „A jeśli zasady moralne są całkowicie subiektywne, to nie możesz powiedzieć, że Hitler był zły. Nie możesz powiedzieć, że to niesprawiedliwe, że pozwala się na to, aby dzieci umierały z głodu. Nie możesz potępić zła. Czyż to rozsądne?... Musisz przyznać, że gdzieś tam, w górze, istnieje obiektywny standard moralny”. Nakreśliła w powietrzu linię. „I trzeba rozważyć możliwość istnienia boskiego zamysłu moralnego”. Uświadomiła sobie, że oto czyni pierwszy krok na drodze z powrotem do wiary.
Później Dilley dodała: „Kiedy ludzie pytają, co skłoniło mnie do opuszczenia Kościoła i co przywiodło mnie z powrotem, na oba pytania odpowiadam tak samo. Odeszłam po części dlatego, że byłam rozgniewana na Boga za ludzkie cierpienie i niesprawiedliwość. I wróciłam dlatego, że zmagałam się z tą samą kwestią. Zrozumiałam, że nie mogę nawet mówić o sprawiedliwości, nie przyjmując perspektywy teistycznej. W światopoglądzie naturalistycznym los bezdomnej sieroty w slumsach Nairobi można wyjaśnić w kategoriach przetrwania najlepiej przystosowanych. Wszyscy jesteśmy ledwie zwierzętami stłoczonymi w slumsach bezbożnego świata, walczącymi o przestrzeń i o zasoby. Idea sprawiedliwości tak naprawdę nic nie znaczy. Żeby mówić o sprawiedliwości, trzeba mówić o obiektywnej moralności, a żeby mówić o obiektywnej moralności, trzeba mówić o Bogu”.
Timothy Keller, Krocząc z Bogiem przez ból i cierpienie, Ustroń 2017, str. 165-167.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz