KOBIECE PIĘKNO W SZTUCE

Wenus z Willendorfu

Nie ma stóp, ma bardzo wąskie ramiona, które spoczywają wysoko na jej piersiach, i nie posiada twarzy. Jej głowę zdobią misternie plecione głowy (choć niektórzy doszukują się tu raczej trzcinowego kapelusza). Ręce są lekko zarysowane, uwydatniając palce. Brzuch, piersi i głowa mają kulisty kształt – jest to wynikiem wykorzystania naturalnego kształtu kamienia (kamienia kredowego). Figurka jest symetryczna i nie ma stóp. Jej niewielkie rozmiary (wysokość 11,1 cm) pozwalają zmieścić ją w dłoni. Pierwotnie była pomalowana na brunatno żółty kolor.

Mowa oczywiście o Wenus z Willendorfu – figurce znalezionej w 1908 r. podczas prac drogowych w pobliżu miejscowości Willendorf w Austrii, zidentyfikowanej i opisanej przez Josepha Szombathy'ego jako pochodząca z okresu oryniackiego[1] (od nazwy jaskini Aurignac we Francji). Naukowcy szacują, że figurkę wyrzeźbiono 22-24 tysięcy lat temu.

Figurka znajduje się w Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu.

O paleolitycznych figurkach można dowiedzieć się więcej z audycji Katarzyny Kobyleckiej (cykl „Naukowy wieczór z Jedynką”): http://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/660400,Wenus-z-Willendorfu-najslynniejsza-prehistoryczna-rzezba

---

[1] Kultura oryniacka (40-20 tys. lat temu) - kultura narzędzi odłupkowych i klingowych, a także kościanych i rogowych, rozwijająca się w Europie, Azji, Afryce Północnej.